به گزارش مشرق، این روزنامه غربگرا در مطلبی با عنوان «هر دم از این باغ بری می‌رسد» می‌نویسد: ماجرای مدیریت و رویکرد کلی مجموعه جریان حاکم به‌جایی رسیده که باید آرزوی دولت اول اصولگرایان در سال‌های ۸۴ تا ۹۲ را داشت. مدیریتی غیرپاسخگو، اقتضایی، بدون برنامه و از همه بدتر مدیریتی انکارگرا آن هم انکار در روز روشن؛ و اگر نعمت بزرگ فضای مجازی نباشد، معلوم نبود که آقایان امروز چه ادعاهایی که نمی‌کردند.
این روزنامه در ادامه می‌افزاید: بی‌توجهی به بدیهیات علمی و مدیریتی در امر کشورداری دیر یا زود بحران ایجاد می‌کند. اگر اکنون با سیل در مشهد مواجهیم؛ فردا در سایر نقاط کشور نیز دچار خواهیم شد.
هم میهن همچنین نوشت: «شما که دنبال فرزندآوری فراوان برای هر زن تا چند کودک در چند سال آینده هستید و هنوز نمی‌توانید شیرخشک آنان را به‌صورت معمول تامین کنید، چگونه خواهید توانست برای یک جمعیت ۱۵۰میلیونی مطلوب خود برنج و گندم و سیب‌زمینی و پیاز و دانه‌های روغنی و جو و ذرت و علوفه و حبوبات و... را به‌صورت خودکفا تهیه کنید؟ کمااینکه پس از یک‌بار رسیدن به خودکفایی گندم، الان جزء بزرگ‌ترین واردکنندگان گندم هستیم. هر سیاستی که متکی به استحصال بیشتر از منابع طبیعی مثل آب و معدن و نفت باشد و در پی اصلاحات ساختاری برای افزایش بهره‌وری در تولید و نگهداری و صادرات نباشد، پیشاپیش محکوم به شکست است و بحران‌های مصنوعی و نه طبیعی خاص خود را ایجاد خواهد کرد».
باید به گردانندگان روزنامه هم میهن یادآوری کرد که اولا مدیران ارشد دولت روحانی در پایان سال هشتم دولت آرزو داشتند وضعیت را به سال ۱۳۹۰ برگردانند، یعنی دو سال قبل از شروع دولت شان! آنها معدل رشد اقتصادی شش دهم درصدی را به علاوه نرخ تورم ۶۰ درصدی و ۱۵۰۰ هزار میلیارد تومان بدهی، تحویل دولت رئیسی دادند، در حالی که اذعان داشتند خزانه را خالی کرده‌اند، قادر به پرداخت حقوق کارمندان در مرداد ۱۴۰۰ نیستند، و در حالی که گفته بودند در اثر تحریم‌ها نمی‌توانند نفت بفروشند. این ثمره مدیریت کسانی بود که پالایشگاه‌سازی را کثافت کاری می‌خواندند و مسکن مهر را مزخرف می‌نامیدند و نیروگاه‌سازی را تن دادن به فشار مافیا می‌دانستند و خودکفایی در تولید گندم را مزخرف توصیف می‌کردند.
اما در موضوع گندم، هم میهن به خلاف‌گویی آشکار پرداخته است. طبق گزارش‌های موجود، آمار خرید تضمینی گندم در سال ۱۴۰۰ یعنی ابتدای دولت سیزدهم، حدود ۴.۵ میلیون تن بود و هفت میلیون تن گندم وارد می‌شد. دولت در سال ۱۴۰۱ توانست خرید تضمینی خود از کشاورزان را به ۷.۵ میلیون تُن برساند. در سال نخست دولت سیزدهم برای تأمین گندم صنف و صنعت بین ۱.۵ تا ۲ میلیون تُن گندم مورد نیاز از محل واردات تامین شد و دولت توانست با کاهش پنج میلیون تُنی واردات گندم، بیش از ۲ میلیارد دلار صرفه‌جویی ارزی داشته باشد.
در سال دوم فعالیت دولت سیزدهم یعنی سال ۱۴۰۲، تولید گندم به حدود ۱۳ تا ۱۳.۵ میلیون تُن رسید که دولت توانست بیش از ۱۰.۵ میلیون تُن از این محصول را به شکل تضمینی خریداری کند و واردات به کمترین میزان خود رسید.
با این وصف، باید بررسی کرد که چرا روزنامه غربگرا سیاست درست خودکفایی در تولید گندم و تامین امنیت غذایی کشور را زیر سؤال می‌برد؟ این روزنامه اگر حریت و استقلال رای داشت باید به جای وارونه نویسی، صادقانه از این عملکرد خوب دولت قدردانی می‌کرد و اعتراف می‌نمود که دولت فعلی در زمینه تامین امنیت غذایی در حوزه گندم، به مراتب موفق‌تر از دولت قبلی عمل کرده است.
